عباس(ع) امان‌نامه نمی‌خواهد
وقتی سر حضرت عباس و پرچمش را در میان سرهای شهدا نزد یزید بردند به پرچمِ پاره‌پاره و عمود سالم پرچم اشاره کرد و گفت این تعلیم وفاست.
در هنگامه شهادت حضرت امیر(ع)، حضرت عباس(ع) جوانی، ۱۵-۱۶ ساله بود. امام علی(ع) پیش از شهادت، سر عباس(ع) را به دامان گرفته و با اشاره به وقایع آینده، به فرزندشان عباس(ع) گفته بودند که روزی ماموریت بزرگی خواهی داشت.
پس از آن، حضرت عباس(ع) در تمام سال‌های زندگی پشتیبان حقیقت بود. مانند پدر و برادرانش، لحظه‌ای از محرومین غافل نمی‌شد و از این رو باب‌الحوائج بود که مدام در اندیشه خدمت به مردم بود.
در کربلا دوبار برای عباس، امان‌نامه آوردند؛ یک‌بار عمرسعد و بار دیگر شمر که هم‌طایفه، ام‌البنین، مادر عباس بود. می‌دانستند اگر عباس اردوگاه حسین را ترک کند، کمر اردوگاه می‌شکند.
گفتند برای تو و برادرانت، امان‌نامه آورده‌ایم؛ شما را پناه می‌دهیم که از سپاه حسین خارج شوید اما عباس به تندی این درخواست را رد کرد.
در جنگ‌های قدیم، پرچم را به دست معتمدترین و شجاع‌ترین فرد می‌دادند و امام حسین پرچم را به دست عباس سپرد. وقتی سر حضرت عباس و پرچمش را در میان سرهای شهدا نزد یزید بردند به پرچمِ پاره‌پاره و عمود سالم پرچم اشاره کرد و گفت این تعلیم وفاست.
✍️ رحیم‌پور ازغدی
انتهای پیام/چ
