شعر عاشقانه امام حسین(ع) برای همسر و دخترش
این منطق سیدالشهداست که از یک‌سو عاطفه و محبت و از سوی دیگر فداکاری و گذشت و شهادت است.
امام حسین(ع) شعری برای رباب، همسر و سکینه، دخترشان دارند که عاطفه در آن موج می‌زند. ترجمه این شعر چنین است:
“بخدا سوگند من آن خانه‌ای که رباب و سکینه در آن هستند را دوست دارم. من عاشق همسر و دخترم هستم. دوستشان دارم و هرچه دارم را نثارشان می‌کنم و کسی نمی‌تواند از این باب سرزنشم کند. من این عشق را تا زمانی که بمیرم، در قلبم نگاه می‌دارم.”
همین حسین‌بن‌علی(ع) که نسبت به همسر و دخترش این‌گونه بذل عاطفه می‌کند، آن‌ها را با خود به کربلا می‌آورد و پیش‌تر به آن‌ها می‌گوید که بدانید، شلاق‌ها خواهید خورد، به زنجیرتان می‌کشند، کتکان می‌زنند و شکنجه‌تان می‌کنند اما ما می‌رویم؛ و آن‌ها هم با حسین(ع) آمدند.
این منطق سیدالشهداست که از یک‌سو عاطفه و محبت و از سوی دیگر فداکاری و گذشت و شهادت است. و جهاد و شهادت وقتی پرارزش است که این عاطفه‌ها در کنارش باشد.
✍️ رحیم‌پور ازغدی
انتهای پیام/چ
