دامغانی‌ها و انتظار برای ارتقاء وضعیت بهداشت و درمان
یادداشت ارسالی مخاطبان بی‌رسانه
به گزارش بی‌رسانه، شهروندان دامغانی چندماهی است که مطالبات خود درباره بهبود وضعیت بهداشت و درمان را با صدای بلندتری بیان می‌کنند. اکنون ابوالفضل اقبالیه، از مطالبه‌گران قدیمی دامغان، دست به قلم برده و با ارسال مطلبی به بی‌رسانه، سیمای بهداشت و درمان در دامغان را ترسیم کرده است. بی‌رسانه به سبب برقراری امکان گفتگو پیرامون مطالبات مردم، این یادداشت را بی‌کم‌وکاست منتشر میکند؛ بدیهی است این رسانه آمادگی دارد پاسخ مسئولان و نیز نقطه‌نظرات سایر شهروندان را نیز منتشر کند. مشروح این یادداشت را در ادامه می‌خوانید:
مشکلات بهداشت و درمان دامغان سوابق طولانی دارد و در فضای مجازی دامغان، کانال‌های خبری و مطبوعات استان و صداوسیما بارها منعکس شده است اما متاسفانه برای حل آن اقدام موثری صورت نگرفته است. دامغان در دهه 80 دارای 2 بیمارستان بوده است؛ بیمارستان برادران رضایی و زایشگاه 11 محرم( بیمارستان امدادی دامغان)
از همان دهه 80 مردم به وضعیت نامناسب بهداشت و درمان دامغان معترض بوده‌اند؛ بویژه حوزه درمان که نارسایی‌های آن ملموس‌تر بوده است. درخواست‌های مردم و نماینده دامغان و نیز امام جمعه دامغان برای رسیدگی به وضعیت درمانی دامغان در سال 1386 در سفر مقام معظم رهبری نتیجه داد و مثل اکثر شهرهای استان بیمارستانی بنام ولایت در دامغان تاسیس شد اما هرگز تاکنون نتوانسته مشکلات درمانی دامغان را حل کند و یا تخفیف دهد بدلایل ذیل:
-اولا با عدم از ساخت کامل طبقات، بی‌اعتمادی مردم نسبت به مسئولان بهداشت و درمان استان، افزایش یافت.
-ثانیا پس از اتخاذ تصمیم برای راه‌اندازی بیمارستان ولایت در اقدامی عجیب 2 بیمارستان دایر( بیمارستان رضایی و زایشگاه 11 محرم) را تعطیل و مجوزهای آنرا لغو کردند و اموال و پرسنل آن را به بیمارستان ولایت انتقال دادند؛ بدین ترتیب دامغان دارای یک بیمارستان بنام بیمارستان ولایت شد.
-سال‌ها پس از افتتاح بیمارستان ولایت 2 بخش آن شامل 24 تخت بدلیل نداشتن پرسنل و کادر درمان بلا استفاده ماند و این یعنی نو شدن ساختمان و نه ارائه خدمات بهتر و بیشتر،
پس از پیگیری‌های فراوان آن دو بخش بطور نمایشی راه‌اندازی شد.
نکته جالب اینکه سال‌ها قبل از پیدایش و شیوع ویروس کرونا مردم دامغان(مطالبه‌گران) در نامه‌ای به مقامات شهر خواستار راه‌اندازی مجدد بیمارستان رضایی دامغان شدند به 2 دلیل:
1: ایجاد فضای رقابتی برای ارائه خدمات
2: کم کردن تلفات و آسیب در زمان وقوع حوادث غیرمترقبه و نیز بروز بیماری‌های واگیر.
شیوع کرونا و تلفات فراوان آن در دامغان و ترسیدن مردم از مراجعه به تنها بیمارستان شهر(بیمارستان ولایت ) نشان داد که مردم عادی مطالبه‌گر در فهم و درک مسائل، از مسئولان شهری و استانی بهداشت و درمان جلوتر بوده‌اند. اکنون پس از تحمیل خسارات جانی و مالی فراوان به مردم دامغان و بیت‌المال تازه مسئولان فهمیده‌اند که دامغان نیاز به مرکز درمانی دومی برای ارائه خدمات دارد.
کمبود پزشک متخصص در دامغان یکی از مهمترین عوامل نارضایتی مردم می‌باشد، مطب پزشکان متخصص و فوق تخصص شاهرود در بعدازظهرها پذیرای بسیاری از بیماران دامغانی می‌باشد. این تازه برای کسانی است که توانایی مالی و جسمی لازم را دارند.
تردد بیماران و همراهان آنان به شاهرود و سمنان موجب آسیب‌های جانی، مالی، روحی و روانی فراوان به مردم دامغان شده است. زخم حاصل از تلفات جانی این ترددها هرگز کهنه نشده و با ادامه وضع فعلی روز به روز این زخم تازه‌تر و عمیق‌تر می‌شود که حتما باید مورد توجه نهادهای حاکمیتی، امنیتی و بازرسی قرار گیرد.
یکی از مهمترین علل نارضایتی مردم دامغان در موضوع بهداشت و درمان، یقین آنان به رفتارهای تبعیض‌آمیز مسئولان دانشگاه علوم پزشکی می‌باشد. برای اثبات این موضوع به موارد ذیل استناد می‌نمایند. قبلا عرض می‌شود که اعلام بعضی از مصادیق در این مورد بمنزله مخالفت مردم دامغان با رفاه و خدمات بهتر و بیشتر این دانشگاه به مردم عزیز و شریف سمنان نیست زیرا معتقدیم که آنان شایسته دریافت خدمات بهتر از این نیز می‌باشند لیکن سخن از رفتارهای تبعیض‌آمیز می‌باشد که تقریبا صدای مردم و یا نمایندگان همه شهرهای بزرگ استان را درآورده است.
در طول 10 سال اخیر 3 مدیر بر این دانشگاه مدیریت کرده‌اند: آقایان جدیدی، شادنوش و دانایی.
مردم دامغان برای دریافت خدمات بهتر بهداشتی و درمانی به هرسه این روسا مراجعه کرده و متاسفانه تفاوت آشکاری در مدیریت و سیاست تفاوت آشکاری در مدیریت و سیاست این مدیران ندیده‌اند، بنابر آن روز بروز بر دامنه نارضایتی آنان افزوده شده است. علاوه بر آن مردم دامغان بخوبی دریافته‌اند که ستاد دانشگاه علوم پزشکی سمنان طراح، گرداننده و مجری سیاست‌های تبعیض‌آمیز می باشد و مدیران دانشگاه در صورتی که بخواهند هم توانایی تغییر این سیاست‌ها را ندارند و یا کمتر دارند.
نمونه های ذیل گواه مدعای مردم دامغان می‌باشد:
1: بی‌اعتنایی به درخواست‌های مکتوب، شفاهی و حضوری مردم دامغان و پنهان کردن احتمالی این درخواست‌ها از مدیران جدید، بعنوان نمونه: درخواست چندین سال قبل یک خیر بنام آقای دکتر مسعود تقی‌پور برای ساخت ساختمان دانشکده داروسازی در دامغان هنوز هیچ جوابی حتی جواب منفی نیز نیافته است(این درخواست در زمان آقای جدیدی صورت گرفته بود)
2: نامه و درخواست جمعی از مردم دامغان به آقای شادنوش از سال 1394 همچنان در صف نامه‌های بدون پاسخ مردم دامغان است.
3: سال‌هاست مردم دامغان بعلت مواجه بودن با تصادفات فراوان و ضایعات و تلفات انسانی آن درخواست پزشک جراح مغز و اعصاب کرده‌اند؛ این درخواست ابتدا با مخالفت دانشگاه علوم پزشکی سمنان روبرو و سپس بصورت نمایشی با آن موافقت شد لیکن مردم دامغان همچنان از خدمات چنین پزشکی محرومند
سال ها قبل، رئیس شبکه بهداشت و درمان دامغان اعلام کرد برای برخورداری از خدمات جراح مغز و اعصاب دامغان به 500 میلیون تومان اعتبار جهت تجهیز اطاق عمل نیاز داریم از آنزمان تاکنون از طرف دانشگاه علوم پزشکی سمنان هیچ اقدامی صورت نگرفته و فقط اوایل امسال درخواستی از آقای دانایی رییس دانشگاه علوم پزشکی سمنان برای تامین 5 میلیارد تومان اعتبار جهت همین منظور صورت گرفته است!
در حالیکه در طول این سال‌ها میلیاردها تومان پول در دانشگاه علوم پزشکی سمنان(حتی مبالغ زیادی برای تغییرات دکوراسیون اداری) هزینه شده است. متاسفانه جان و مال مردم شریف دامغان و نیز مسافران نیازمند خدمات جراح مغز و اعصاب، برای مبلغ 500 میلیون تومان چند سال قبل و 5 میلیارد تومان فعلی مورد آسیب و هدر قرار گرفته است.
اعتقاد این است که با وجود خیران و نیکوکاران فراوان دامغانی، گره زدن عدم انجام این کار به بهانه پول و اعتبار، فقط و فقط فرافکنی بوده و می‌باشد. اصل موضوع حفظ انحصار و ادامه سیاست‌های تبعیض‌آمیز مسئولان است.
عدم ماندگاری پزشکان متخصص در این شهرستان نیز از دیگر مشکلات بهداشت و درمان دامغان است. بسیاری از پزشکان متخصص دامغان پزشکان طرحی می‌باشند. آنان هیچ رابطه استخدامی با دانشگاه علوم پزشکی سمنان نداشته و علاوه بر آن ظاهرا اجازه تاسیس مطب نیز ندارند. با پایان یافتن طرح پزشکان اعزامی ماه‌ها باید منتظر پزشک طرحی بعدی بود. این امر موجب ناامنی روانی برای بیمارانی است که نیاز به مراقبت‌های دوره‌ای دارند. از این رو این بیماران ترجیحا به شاهرود و احتمالا سمنان مراجعه کرده تا خللی در روند درمان آنان ایجاد نشود. قطعا سیاست‌های تشویقی دانشگاه علوم پزشکی سمنان در مورد پزشکان طرحی اعزامی به دامغان می‌تواند امنیت روانی مردم این شهرستان را تامین کند.
متاسفانه دانشگاه علوم پزشکی سمنان حاضر نیست کمترین هزینه‌ای حتی در حد اصلاح خرابی‌های ساختمانی و اثاثیه منازل سازمانی این پزشکان انجام دهد. مصاحبه‌هایی درباره این بی‌توجهی‌ها در شبکه‌ها و کانال‌های فضای مجازی دامغان براحتی قابل دسترسی می‌باشد.
کمبود پرستار و کادر درمان یکی از مشکلات اصلی بیمارستان ولایت از ابتدای بهره‌برداری تاکنون بوده است. همانطور که قبلا گفته شد به همین دلیل سال‌ها 2 بخش بیمارستان بلا استفاده باقی مانده بود.
مشکل کمبود پرستار یک مشکل کشوری می‌باشد ولی آنچه برای مردم دامغان قابل قبول نبود سیاست یک بام و 2 هوای دانشگاه علوم پزشکی سمنان در این مورد بود. این دانشگاه برای جذب پرستار در نقاط دیگر استان آگهی استخدام منتشر می‌کرد و برای دامغان از پرستاران شرکتی استفاده می‌کرد. دانشگاه با این کار به دفع نیروهای پرستاری و کمک‌پرستاری در دامغان کمک کرد. کسانی بودند که تحت همین سیاست از دامغان به شهرهای دیگر رفته و مشغول بکار شدند.
اصولا مدیریت دانشگاه علوم پزشکی سمنان چه در سطح استان و چه مدیران شهرستانی آن نشان داده‌اند که فاقد انگیزه و روحیه لازم جهت شناسایی مشکلات بهداشت و درمان دامغان بوده و تا کارد به استخوان نرسیده و صدای مردم بلند نشود خود طرح و برنامه‌ای برای شناسایی کمبودها و نواقص ندارند. نمونه آن: تا اعتراض مردم بالا نگرفت و زور فرمانداری پشت گردن مدیر بهداشت و درمان دامغان قرار نگرفت هیچ اقدامی برای تغییر مکان آزمایشگاه نکردند و هیچ برنامه‌ای برای رفع سرگردانی مردم نداشتند.
بسیاری از مدیران میانی شبکه بهداشت و درمان دامغان و نیز بیمارستان ولایت معتقدند که دارای کمترین اختیار درمورد حوزه مسوولیت خود هستند و بعبارتی حق کوبیدن یک میخ بدیوار را ندارند و حتما می‌بایستی برای کوچکترین کاری به عوامل ستادی دانشگاه علوم پزشکی سمنان مراجعه کنند.
خیران دامغانی یکی دیگر از قربانیان بزرگ سیاست‌های مدیران دانشگاه علوم پزشکی سمنان و مدیران منفعل شهرستانی آن هستند. بزرگمردانی چون مرحوم آقای طباطبایی در هنگام راه‌اندازی بیمارستان ولایت بهترین تجهیزات مربوط به ام‌ار آی و اسکن را برای این بیمارستان با قیمتی حدود 8 میلیارد تومان خریدند. دانشگاه علوم پزشکی سمنان فقط ساختمان آنرا در گوشه‌ای از بیمارستان ولایت با هزینه‌ای حدود 500 میلیون تومان ساخت و با کمال تاسف تا مدت‌ها برای گرمایش ساختمان از هیتر برقی استفاده می‌کردند و تا کار به فضای مجازی نرسید اقدامی جهت گرمایش ساختمان انجام ندادند تاکنون نیز از احداث راهرویی سرپوشیده بین ساختمان بیمارستان و مرکز ام ار آی خودداری کرده‌اند و در پاییز و زمستان باید بیمار داخل بخش را پتوپیچ کرده و برای اسکن یا تصویربرداری به آنجا انتقال دهند.
از عملکرد سوء مدیران شهرستانی بیمارستان ولایت و شبکه بهداشت و درمان دامغان در مورد بزرگداشت خیران و نیکوکاران قدیمی دامغان مرحومان برادران رضایی(موسسان بیمارستان رضایی دامغان) و برادران مرشدی(بنا کنندگان درمانگاه در دامغان) و آقای طباطبایی می گذریم؛ در اردیبهشت‌ماه امسال در دیدار با آقای دانایی رییس دانشگاه علوم پزشکی سمنان خواهان تعمیر دستگاه سنگ‌شکن کلیه بیمارستان ولایت شدیم که ماه‌ها خراب و بلااستفاده مانده بود؛ بلافاصله سهم 50%خیر واریز شد و دانشگاه نیز با پرداخت سهم خود نسبت به تعمیر آن اقدام کرد ولی پس از گذشت بیش از 6 ماه این دستگاه همچنان بلا استفاده مانده است. بعید نیست با ادامه این نوع برخوردها با خیرین محترم، من‌بعد مشکلاتی در جذب خیران پیش آید.
از موارد تبعیض‌آمیز دیگر ستاد دانشگاه علوم پزشکی سمنان تاخیرات انجام پروژه‌ها در دامغان به بهانه کمبود اعتبار و انجام سریع پروژه‌های مشابه در مرکز استان است نمونه آن تاخیر حدود 8 ماهه راه اندازی ساختمان بخش دیالیز دامغان در مقایسه با ساخت بیمارستان سوانح سمنان با حداقل 200 میلیارد تومن اعتبار.
از وعده مکتوب نصب سی‌تی‌اسکن کلینیک رضایی دامغان نیز ماه‌ها گذشته و علت آن نیز مشابه علت تاخیر در راه‌اندازی بخش دیالیز است. مقایسه پیشرفت رشته‌های دانشکده بهداشت نوپای شهرستان‌های دیگر با دانشکده قدیمی بهداشت دامغان نمونه دیگری از سوءمدیریت دانشگاه علوم پزشکی سمنان در رابطه با بهداشت و درمان دامغان است.
از کم‌کاری‌ها و مصادیق دیگر سوءمدیریت دیگر دانشگاه علوم پزشکی سمنان نسبت به مردم دامغان، شیوع سالک در روستاهای دامغان در سال‌های اخیر است. این در حالی است که معاونت بهداشت این دانشگاه حداقل 20 سال است که در این پست ماندگار بوده و حتما از وجود سالک در روستاهای دامغان با خبر بوده، لیکن اقدام موثری در این مورد نکرده است. طبق معمول تا صدای اعتراض مردم و فضای مجازی بلند نشد این دانشگاه و معاونت پرسابقه آن اقدام قابل توجهی انجام ندادند.
خوشبختانه با اقدام بموقع نماینده محترم دامغان جناب دکتر علیزاده و فرماندار محترم دامغان جناب بندرآبادی 5 میلیارد تومن اعتبار برای مبارزه با سالک در دامغان اختصاص یافت تا ان‌شاءالله رییس شبکه بهداشت و درمان دامغان و معاون پرسابقه بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی سمنان منتظر اعانه برای تهیه سم جهت مبارزه با سالک نباشند!
این‌ها گوشه‌ای از وضعیت بهداشت و درمان در شهرستان دامغان است…
